Deel 4: Gezinsuitbreiding en ruimtegebrek
We besloten al vrij snel na het samenwonen (wat je leest in deel 3) dat we graag kinderen wilden. Ik was er nooit heel bewust mee bezig geweest, maar toen Wil het mij vroeg was ik eigenlijk meteen om. Ik realiseerde mij natuurlijk helemaal niet wat dat betekende maar de contouren kon ik zien. Geen dag spijt gehad natuurlijk :). Wil werd vrij snel zwanger en in 2004 werd Rien geboren. Het was een jongen!
Voordat het zover was moest onze enige echte tweede slaapkamer leeg. Daar stonden 60 bananendozen en een heleboel andere losse spullen (emaille reclameborden, vintage lampen etc.). Via een collega kreeg ik een adres bij een boer. Het was op de zolder van de schuur, de koeien liepen beneden. Ik vertrouwde deze mensen en betaalde 50 euro per maand om de spullen daar te kunnen stallen. Omdat we toch niets verkochten was de noodzaak om regelmatig bij de spullen te moeten zijn niet aanwezig. Wel moest ik regelmatig naar Garrelsweer om en paar nieuwe dozen toe te voegen. Later bleek dat er 10 miljoen vliegenpoepjes waren neergedaald op de dozen en de kranten. Toen ik mijn dozen daar weer weghaalde heeft het nog een half jaar geroken naar die boerderij, daarover straks meer.
Ruimte voor een babykamer
Na het leeghalen van de slaapkamer was er ruimte voor een babykamer. We hebben met veel liefde spullen bij elkaar gescharreld, uiteraard ook veel vintage, en het werd een gezellige kamer waar Rien tot 2006 heeft geslapen. Tussen 2004 en 2006 stond antiek, zoals je je kan voorstellen even op een wat lager pitje. Er moest ‘s nachts gevoed worden en kleine kinderen huilen en worden wakker.
Daarnaast was er een baan en is het leven vol en dierbaar. Toch reed ik, als ik 5 minuten over had of op een vrije dag, altijd wel even langs een kringloop en moest dan ook weer even naar Garrelsweer.
Liefde voor glaswerk en keramische beeldjes
In retrospectief realiseer ik mij dat ik altijd met en bepaald thema bezig was als het ging om het inkopen van antiek en de ontwikkeling van mijn kennis van antiek. Doordat ineens mijn belangstelling opflikkerde voor een bepaald gebied, was ik daar vooral mee bezig. Dat ging dan zover, dat ik soms spullen die op zich voor weinig geld te koop waren, niet zag staan, omdat mijn hoofd gevuld was met dat ene thema.
In die tijd legde ik mij toe op kunstglas. Eigenlijk nog steeds mijn grote liefde. Een stuk glas is altijd anders. Afhankelijk van de lichtinval en je stemming geeft een goed stuk glas mij altijd lol. Ik kocht glas als liefhebber, alhoewel ik vond dat de prijs niet zodanig moest zijn dat je een stuk nooit meer kon verkopen anders dan met verlies. Ik keek dus wel enigszins handelstechnisch naar mijn aankopen, maar toch vooral als liefhebber. Het huis werd weer langzaam voller met spullen maar nu gerichter. Ik kocht graag glas uit Murano, Italie. Daar werd en wordt de beste kwaliteit glas gemaakt, maar bovenal met onbegrijpelijke bewerkingen. Ik verwonderde mij over de maaktechniek en heb daar veel over gelezen. Daarnaast had ik een liefde voor de keramische beeldjes van Jaap Ravelli. Een pottenbakker uit Nederland die veel huishoudelijk aardewerk heeft vervaardigd vanaf de late jaren 40 tot in de jaren 80. Hij maakte in de jaren 50 en 60 ook hele grappige plastieken, Sommige waren schattig en anderen waren ook stoer. Altijd kunstzinnig. Op de foto uit 2000 zie je een fragment van de vensterbank van het huis in de van Starkenborghstraat in Groningen. Hier komen beide liefdes bijeen in een plaatje.
Blik en vintage lampen
Zoals gezegd heb ik nooit primair op waarde ingekocht, maar nam het wel mee in de overweging bij de aankoop. In sommige gevallen lag een stuk van honderden euro’s voor 1 euro op een kraam of kringloop en was het koopje natuurlijk snel gedaan.
In de loop der jaren zijn er veel thema’s voorbij gekomen in mijn ‘antiek- leven’. In de beginjaren 2000 was vooral keramiek erg in trek en populair en ging ik mee in de trend door me daar op te richten. Eigenlijk zijn keramiek en glas in 15 jaar het belangrijkste thema geweest. Daarnaast, en dat kwam doordat Willeke dat ook leuk vond, kochten we oude reclameblikken, oud speelgoed van bijvoorbeeld blik, en vintage lampjes uit de jaren 70. Dat laatste hebben we goed gedaan, want die zijn op dit moment erg in trek en zoals je inmiddels wel begrijpt, daar hebben we ook nog wel wat dozen van staan.
Op zoek naar ruimte voor ons en onze droom
In 2006 werd Wil opnieuw zwanger. Onze derde slaapkamer was eigenlijk een soort doorgang naar de badkamer en inmiddels ook de plek waar de wasmachine stond en de was te drogen hing. Het was bovendien klein. We kwamen tot de conclusie dat deze kamer niet geschikt was voor ons tweede kindje. We besloten dat het tijd werd om een groter huis te gaan zoeken waar we bovenal op termijn een winkel in antiek & curiosa konden beginnen. Dit plan hadden we al vaker besproken, maar werd snel concreter met het groeien van de buik van Wil. Funda bestond al en was de plek om te zoeken naar huizen met woonoppervlak 200 m2 + en woon/winkelbestemming. Eigenlijk vonden we niet wat we zochten. We zijn wezen kijken in Winsum. Een huis met een grote schuur en in Baflo bij een boerderij midden in het dorp. Bij de eerste was de schuur wat klein en in Baflo waren gluurburen die maakten dat wij als stadjers meteen dachten: “Hier niet“. Omdat de tijd begon te dringen hebben we uiteindelijk een advertentie geplaatst op marktplaats. We kregen heel snel een reactie van een rijschoolhouder met een groot pand in Winschoten, die van zijn grote pand af wilde omdat mensen steeds minder naar zijn theorieles kwamen en het theorie examen gingen oefenen op internet. Het lokaal werd niet veel meer gebruikt en het pand werd voor hem te groot. Ik was meteen enthousiast. Wil had wel wat twijfels, maar toen we samen voor een tweede keer door het pand liepen en alle mogelijkheden bespraken zag ze in dat dit toch wel heel leuk was.
In de volgende blog lees je meer over wonen in Winschoten en het ontstaan van Antiek galerie Het noorden.