Deel 3: De jaren 90 tot 2004
In mijn vorige blog ben ik helemaal vergeten te vertellen over mijn prive situatie. In 1993 behaalde ik mijn diploma HBO Personeel & Arbeid in de stad Groningen. De wereld lag natuurlijk open voor mij, maar eigenlijk is mijn hart nooit bij mijn studie geweest. Ik had mij voorgenomen nooit als personeelsfunctionaris aan het werk te gaan omdat ik niet in de sfeer van stropdasssen wilde werken. Ik was daar in die tijd vrij zwart-wit in. Later meer over mijn ‘carierre’.
In 1991 ontmoette ik Willeke Tebbens, mijn levenspartner en moeder van onze kinderen. Dat wist ik toen nog niet natuurlijk. Zij kwam in het studentenhuis aan de van Julsinghstraat in Groningen wonen waar ik ook woonde en na wat snuffelstages werden we onafscheidelijk. Zij was niet met antiek bezig, maar ging zich gaandeweg meer intereseren voor mijn gekke hobby. In de jaren na mijn studie was het niet gemakkelijk een baan te vinden. Uiteindelijk werd het COA (Centraal opvang Asielzoekers) waar ik 21 jaar met veel plezier gewerkt heb. Als begeleider in het AZC heb ik veel mensen ontmoet en heel veel leuke collega’s leren kennen. In mijn vrij tijd was ik altijd met antiek bezig. Ik bleef de rommelmarkten afstruinen en bezocht de kringloopwinkels (die in de jaren 90 ontstonden) met grote regelmaat. In het begin waren de kringloopwinkels goudmijnen voor mensen met kennis van antiek. Goed willende mensen verkochten tweedehands spullen door aan de minima voor kleine prijzen. Een nobel idee natuurlijk, maar de antiek handelaren zagen al snel dat er niet alleen gebruiksgoederen in de winkels lagen maar ook waardevolle kunstobjecten en antiek. Vaak was die kennis bij de kringloop zelf niet aanwezig en dus werd er goed geld verdiend door de handelaren.
Internet stond in de jaren 90 in de kinderschoenen en het was nog steeds niet gemakkelijk om goede informatie te krijgen over de waarde van stukken en achtergronden. Mijn hele leven ben ik bezig geweest met computers. In mijn jeugd met de commodore 64 en later met MS dos en Windows computers. Toen internet voorzichtig zijn intrede deed was ik meteen geinteresseerd. Internet was duur (betalen per minuut, net als bellen) maar al snel zag ik dat dit dé bron van informatie zou worden. Ik was dus vaak online te vinden om te zoeken naar websites die informatie hadden over antieke spullen of zelfs dingen te koop hadden. Ricardo.nl was een hele vroege website (vanaf 1999) waarop je spullen kon kopen en verkopen. Foto’s uploaden wilde niet, dus je had alleen een beschrijving. Bovendien waren digitale foto’s 20 kb. De foto van mijzelf is uit 1999. Een digitale camera koste 500 gulden en maakte dit soort foto’s. Het was vaak van onvoldoende kwaliteit om te kunnen bepalen of een object antiek was. In de loop der tijd werd dat natuurlijk steeds beter.
Naast mijn werk bij het COA was ik dus veel op pad en breidde mijn kennis gestaag uit. Wat een beetje gek was; ik verkocht niet veel. Niet uit hebberigheid, maar uit tijdgebrek en omdat we geen noodzaak hadden om geld te verdienen. In de loop van de jaren 90 moesten we ons studentenhuis uit en vonden Willeke en ik beide een ander huis. In die jaren sleepte ik ook spullen naar haar huis en begonnen beide huizen steeds voller te raken met vintage spullen en antiek. Eigenlijk woonden we samen in twee huizen. Dit hebben we 5 jaar gedaan.
In 1999 besloten we samen een huis te kopen. We hadden inmiddels allebei een vaste baan en aangezien we toch altijd samen waren was het een logische volgende stap. In dat huis in Helpman (van Starkenborghstraat) waren drie slaapkamers. Omdat we de inboedels in elkaar schoven bleek toen pas hoeveel spullen er waren. De waarheid was dat mijn voormalige huis inmiddels al een soort pakhuis was geworden en toen haar/mijn spullen er ook bij kwamen hadden we ineens een slaapkamer vol staan met bananendozen.
In deel 4 vertel ik meer over de periode 2004 tot 2006. Hierin kregen wij te maken met ruimtegebrek en gezinsuitbreiding.